Το καλοκαίρι στην κουζίνα μου...

Μεσοκαλόκαιρο πια και όπως είναι λογικό το μυαλό μας είναι αλλού - πρωτίστως στις διακοπές που περιμένουμε με λαχτάρα! Έτσι όπως είναι φυσικό, είναι μάλλον κομματάκι δύσκολο να μαζέψω τα μυαλά μου και να σηκωθώ από τον καναπέ για να χειροτεχνίσω κάτι. Εκτός κι αν πρόκειται να μπω στην κουζίνα. Εκεί δεν σταματώ ποτέ να χειροτεχνώ κι ας μην σας δείχνω πάντα το τι ετοιμάζω. Έχοντας μεγάλη οικογένεια που συνεχώς πεινά (☺) και που δεν αρκείται σε συνηθισμένες ή σε επαναλαμβανόμενες γεύσεις αλλά και η δική μου φύση που αγαπά τους πειραματισμούς, με ωθούν να ασχολούμαι αρκετά με την κουζίνα, με γλυκιές συνταγές, το ομολογώ, αφού αφενώς τις προτιμώ και αφετέρου τις πετυχαίνω.

Έφτιαξα λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες γλυκό κουταλιού κεράσι αλλά και βύσσινο, βυσσινάδα και σε φάση ολοκλήρωσης βαίνει και το λικέρ βύσσινο, αφού επέλεξα να αξιοποιήσω πλήρως το ένα κιλό ρουμπινένια βύσσινα που είχα και που αγαπώ από παιδί: γλυκό του κουταλίου λοιπόν για το καφεδάκι, με το παγωτό, πάνω σε στραγγιστό γιαούρτι αλλά και δροσιστική βυσσινάδα για καυτές μέρες σαν τη σημερινή και σπιτικό λικέρ ως εξαίρετο χωνευτικό. Συνταγές υπάρχουν πολλές στο internet - εγώ έκανα μια μικρή μίξη αυτών και το αποτέλεσμα με ικανοποίησε απόλυτα.

Το περασμένο Σάββατο, μια και είμασταν μόνοι στο σπίτι με τα παιδιά, φτιάξαμε donuts φούρνου με μερέντα και ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο! Η συνταγή και η εκτέλεση πανεύκολες, η γεύση απερίγραπτη και δεν προλάβαινα να μετράω τα donuts που καταπίνονταν με ρυθμούς ταχύτατους! Mέχρι την Κυριακή το πρωί είχαν εξαφανιστεί! Τη συνταγή τη βρήκα σε ομάδα με συνταγές για παιδιά στο Facebook και σας προτείνω να τα φτιάξετε το συντομότερο - είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψετε κι εσείς!

Στην κατάψυξη μου έχω πάντα σφολιάτα. Είναι ένα υλικό εύκολο και σίγουρο, που μπορεί κάποιος με αυτό να φτιάξει πολλές γλυκιές και αλμυρές γεύσεις και που αγαπάμε οικογενειακώς. Με σφολιάτα φτιάχνω palmiers με μερέντα, μηλόπιτα σε συνταγή που μας γνώρισε η Κατερίνα, στρούντελ της στιγμής, τυροπιτάκια κι ένα σωρό άλλα...Αυτή τη φορά έφτιαξα φωλίτσες σφολιάτας με ό,τι είχα στο ντουλάπι και στο ψυγείο μου: λίγο γάλα, καστανή ζάχαρη, κανέλλα Κευλάνης, σταφίδες, καρύδια και άχνη ζάχαρη με νεράκι για το γλάσσο. Ψήσιμο στον αέρα μέχρι να ροδίσει και να φουσκώσει η σφολιάτα και τσουπ ένα γρήγορο απογευματινό στο άψε-σβήσε.

Ναι, είναι επιπλέον κούραση σε μια ήδη κουραστική καθημερινότητα και ναι, κάποιες φορές κοστίζουν περισσότερο από του εμπορίου. Όμως είναι απίστευτα όμορφο το συναίσθημα του να ετοιμάζω σπιτικά καλούδια για την οικογένειά μου κι ας γκρινιάζω μετά για το χαμό που δημιουργείται στην κουζίνα από όλα εκείνα τα τσουμπλέκια που θέλουν πλύσιμο ή τα παιδιά που θέλουν να συμμετέχουν κι αυτά στις παρασκευές. Δεν είμαι η μαμά που θα φτιάχνει πάντα με αυτούς κουλουράκια - είμαι όμως η μαμά που θα φτιάχνει πάντα για αυτούς κουλουράκια και θα χαρεί απίστευτα αν τους αρέσουν και τα εξαφανίσουν. Κι αυτό νομίζω έχει την ίδια αξία...

Τί έφτιαξα για το χριστουγεννιάτικο bazaar του σχολείου μας

Πριν από ένα μήνα περίπου έλαβα ένα χαρτί από το σχολείο της κόρης μου στο οποίο μας ενημέρωναν ότι καλούμαστε σε συνάντηση γονέων για να οργανώσουμε τα τί και τα πώς της ετήσιας εκπαιδευτικής εκδρομής των μαθητών της ΣΤ' τάξης και των γονέων τους στην Αθήνα. Η εκδρομή αυτή είναι παράδοση για εμάς εδώ (στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον) γιατί εκτός από του ότι είναι ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα, είναι η πρώτη εκδρομή των παιδιών στην οποία προβλέπεται διανυκτέρευση. Που σημαίνει ευχάριστες νυχτερινές βόλτες μέσα στο ξενοδοχείο, εξορμήσεις στα δωμάτια, πρωινά με φωνές χαράς και πολλά άλλα τέτοια. Για να χρηματοδοτηθεί μέρος των εξόδων αυτής της εκδρομής λοιπόν, μεταξύ άλλων, οργάνωνεται κάθε χρόνο ένα bazaar με κατασκευές και λιχουδιές από τους γονείς και τους μαθητές της ΣΤ' κι έτσι μειώνεται το κόστος συμμετοχής ανά μαθητή. Φέτος η συμμετοχή και τα έργα που πωλήθηκαν νομίζω ότι ξεπέρασαν κάθε προηγούμενη χρονιά αλλά και κάθε προσδοκία κι αυτό αποδείχτηκε από την πολύ καλή διάθεση των γονέων να αφιερώσουν λίγο από τον ούτως ή άλλως λιγοστό χρόνο τους και να καλύψουν εξ ολοκλήρου το κόστος των υλικών κατασκευής, αλλά και από το κέφι και την λαχτάρα των παιδιών να συμμετέχουν στην κατασκευή και στην πώληση των εκθεμάτων. Σήμερα ξεκινά η τελευταία βδομάδα του bazaar και κορυφώνεται την Τετάρτη, ημέρα παραλαβής των βαθμών αλλά και διάθεσης γλυκισμάτων για μικρούς και μεγάλους. Δυστυχώς δεν έχω κάποια καλή φωτογραφία από τον πάγκο του bazaar, θα σας δείξω όμως τι φτιάξαμε εμείς. 

Αυτά τα στολίδια έχει πολύ καιρό που τα έβαλα στο μάτι...Ήθελα πάση θυσία να τα φτιάξω κι όταν ήρθε η ώρα του bazaar, ήταν τα πρώτα που δήλωσα ότι θα ετοιμάσω. Τις ροδέλες ξύλου τις προμηθεύτηκα από το λατρεμένο mpomponieradiko που πάντα βρίσκω ό,τι αναζητώ. Μπογιά μαυροπίνακα βρήκα -ευτυχώς- σε μικρή ποσότητα σε κατάστημα με είδη Η/Υ και γραφικής ύλης ενώ chalk marker, βρήκα εντελώς τυχαία σε μεγάλο βιβλιοπωλείο της πόλης μου, μια και η αρχική σκέψη ήταν να ζωγραφιστούν μόνο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Η κόρη μου, η φίλη της, η μαμά της κι εγώ, μέσα σε ένα απόγευμα, μεταξύ καφέ και κουβεντούλας, φτιάξαμε είκοσι τέτοια στολίδια. Και πήγαν πολύ καλά στον πάγκο. Έτσι λίγες μέρες μετά, αφού ξεκίνησα να φτιάχνω και πάλι κάποια για να δωρίσω σε αγαπημένα πρόσωπα, ετοίμασα καμιά δεκαριά ακόμη και ξαναέστειλα στο σχολείο. Tα έχω ερωτευτεί πραγματικά και είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναφτιάξω στο μέλλον!

Για τις υπόλοιπες κατασκευές κινήθηκα σε αρκετά γνωστά μονοπάτια. Ένα άλλο απόγευμα και πάλι μεταξύ καφέ και κουβεντούλας, μαζί με άλλη μαμά συμμαθήτριας της κόρης μου, ετοιμάστηκαν είκοσι βαζάκια κεραλοιφής με βιταμίνη Ε και στάλθηκαν στο σχολείο. Και ειδικά για τις κεραλοιφές, έχω λάβει παραγγελίες και από τη δουλειά μου!

Ετοίμασα - μόνη αυτή τη φορά- σε χρόνο ρεκόρ (μέσα σε ένα απόγευμα) πέντε κορδέλες με φελτ, από αυτές που ήδη έχω δείξει πολλές φορές μέσα από το blog. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία διαθέσιμη στον πάγκο!

Τέλος, χτες ετοιμάστηκαν και εστάλλησαν σήμερα στο σχολείο, μπισκότα βουτύρου με ζαχαρόπαστα σε σχήμα χιονονιφάδας, μέσα σε ατομική συσκευασία. Αυτά δεν ξέρω πως θα τα πάνε, άλλα κάτι μου λέει ότι δεν θα μείνει ψίχουλο χιχιχι.

Και κάπως έτσι θα ολοκληρωθεί το bazaar της φετινής ΣΤ' Δημοτικού. Έπειτα μπαίνουμε πλέον στην τελική ευθεία για τον στόχο όλου αυτού και αρχές της χρονιάς πλέον ετοιμαζόμαστε. Αθήνα σου ερχόμαστε!!!

Δώρα για τις δασκάλες τους vol.3

Μπήκε επιτέλους ο Ιούνιος, ζεστός και λαμπρός και πολύ τον περίμενα είναι η αλήθεια! Μετά από ένα μακρύ χειμώνα που τα είχε όλα (από χιόνια μέχρι αλκυωνίδες μέρες) και μετά από ένα Μάιο που περισσότερο με Νοέμβριο έμοιαζε, η ανάγκη μας για το καλοκαίρι και την ξενοιασιά του, είναι πλέον επιτακτική. Και βέβαια ο Ιούνιος φέρνει μαζί του και το τέλος της σχολικής χρονιάς - ω ναι!

Ως μαμά και μάλιστα τριών παιδιών, έχω περάσει πολλές πρώτες και τελευταίες μέρες σχολείου - και θα περάσω πολλές περισσότερες στο μέλλον. Διαβάζοντας σήμερα αυτό το άρθρο της Άσπας, χαμογέλασα, γιατί είμαι σίγουρη πως είμαι κι εγώ μια μαμά με διπλή προσωπικότητα: το Σεπτέμβρη ανυπομονώ να ανοίξουν τα σχολεία και τον Ιούνη ανυπομονώ να κλείσουν και συνάμμα, τρέμω, γιατί "τι θα κάνω τα παιδιά το καλοκαίρι". Για τα παιδιά, το κλείσιμο του σχολείου έχει επίσης γλυκόπικρη γεύση - από τη μια αρχίζει η ανεμελιά των διακοπών κι από την άλλη χάνονται οι ρυθμοί και σκορπίζουν οι φίλοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει τελικά το καλοκαίρι; Ότι θα βγούμε από την κανονικότητα και θα αφεθούμε...

Όπως και να έχει πάντως, το κλείσιμο των σχολείων, σηματοδοτεί και για τα παιδιά ένα τέλος, που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό είναι κακό: πάντα λέω ότι κάθε τέλος είναι μια αρχή και το πιστεύω. Πέρσυ για παράδειγμα, χωρίς να το γνωρίζουμε φυσικά τότε, η μικρή μου πέρασε τις τελευταίες μέρες της στον αγαπημένο μας παιδικό σταθμό, αφού τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε προνήπιο. Και είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνη γιατί πρόλαβε και χάρισε ένα μικρό δωράκι στις δασκάλες που τελικά ήταν και αυτό του αποχαιρετισμού.

 

Ένα μικρό τελαράκι που απεικόνιζε ένα λουλούδι, αποτυπωμένο από τα χεράκια της. Την ημέρα εκείνη τη συνόδευσα εγώ στον σταθμό γιατί ήθελα να δω τη χαρά στα μάτια της όταν θα προσέφερε στις αγαπημένες της "κυρίες" ένα συμβολικό δωράκι από ένα "λουλούδι" που "άνθισε" στα χέρια τους!

 

Για το δωράκι των δασκάλων των δύο μεγαλύτερων παιδιών μου δανείστηκα την ιδέα της Γιούλης από το Παιχνιδάκι και ζήτησα από τα παιδιά να φτιάξουν καλοκαιρινές ζωγραφιές εξηγώντας τους το σκοπό για τον οποίο τις προορίζαμε. Αφού τις στολίσαμε με χρωματιστές κορδέλες και όμορφα εκτυπώσιμα που βρήκα στο internet, τα έργα τους έγιναν αυτές οι ευφάνταστες θήκες γυαλιών, ιδανικές για την παραλία και την εξοχή, φτιάγμενες με αγάπη από χεράκια παιδικά.

 

Καλό καλοκαίρι στα πιτσιρίκια μας - ας το χαρούν γιατί τους αξίζει!

Σας φιλώ!

Δώρα για τις δασκάλες τους vol.2

Θυμάστε πέρσυ τέτοια εποχή που σας έδειξα το δώρο που ετοιμάσαμε για τις δασκάλες μας αλλά το (τότε) περσυνό άρα το προπέρσυνο για φέτος; Ε λοιπόν φέτος, θα σας δείξω το δώρο που ετοιμάσαμε τότε δηλαδή το περσυνό (σας μπέρδεψα με τις χρονιές ε;) - πάμε ξανά. Πέρσυ λοιπόν σας έδειξα το δώρο που ετοιμάσαμε για τις δασκάλες του γιου μου όταν τελείωσε τον παιδικό σταθμό, δηλαδή τον Ιούνιο του 2014. Σήμερα θα σας δείξω το δώρο που ετοιμάσαμε για τις δασκάλες του νηπιαγωγείου για το γιο μου και του δημοτικού για την κόρη μου, τον Ιούνιο του 2015 (κι όλα αυτά γιατί όπως συνηθίζω, ετοιμάζουμε τα δωράκια σχεδόν την τελευταία στιγμή, οπότε όταν βρίσκω το χρόνο να γράψω στο blog, ε έχουμε πλέον φύγει για μπάνια!). Έτσι ετεροχρονισμένα, πάμε να δούμε τι καλό κάναμε πέρσυ.

Η ιδέα που λέτε δεν είναι πρωτότυπη ούτε φυσικά και δική μου...Λίγο το Pinterest, λίγο τα ξένα και ελληνικά blogs, ε λίγο και η φαντασία της στιγμής, συνθέτουν το περσυνό μας δωράκι: μέσα σε ένα ποτήρι-γίγας από το γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών και όχι μόνο, βάλαμε ένα φακελάκι με κρύο τσάι (και όχι ατομικά φακελάκια γιατί όπου έψαξα δεν βρήκα, επομένως κατέληξα να πάρω το φακελάκι που φτιάχνεις τσάι σε ένα λίτρο νερού!) και ένα εκτυπώσιμο tag από το διαδίκτυο...

Που είναι η φαντασία της στιγμής θα μου πείτε;Στην εκτύπωση, φίλοι μου, γιατί καθώς ο εκτυπωτής "ξέμεινε" από έγχρωμα μελάνια, τι να κάνω η έρμη μάνα τελευταία στιγμή, πήρα τους μαρκαδόρους και έκανα μερικές τσαχπινιές στα tagακια για να μην είναι εντελώς άχρωμα...Φρόντισα βέβαια να είναι στο ίδιο χρώμα με το ποτήρι. Αμ πως!

Μου άρεσε πολύ το λογοπαίγνιο το όποιο βέβαια δεν μεταφράζεται το ίδιο "παιχνιδιάρικα" στα ελληνικά..."Σ΄ευχαριστώ που ήσουν μια τέι(όπως λέμε τέιο, τσάι δηλαδή)-λεια δασκάλα" ή κάπως έτσι τέλος πάντων...

Πιστεύω ότι θα καταφέρω έγκαιρα να σας δείξω το φετινό δωράκι που ετοιμάζουμε, το όποιο βρήκα πανέξυπνο σαν ιδέα και κατασκευή. Εσείς μανούλες τι έχετε κατά νου να δωρίσετε μαζί με τα παιδάκια σας στις δασκάλες;

Σας φιλώ!

Το βάζο των δικών μας χαρούμενων στιγμών (το βάζο της χαράς)

Η μεγάλη μου κόρη είναι ένα παιδί πολύ συναισθηματικό και πολύ δεμένο μαζί μου. Της αρέσει να συζητάμε, να κάνουμε πράγματα μαζί, να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα...Πολλές φορές όταν την καληνυχτώ, της λέω να σκεφτεί κάτι όμορφο που της συνέβη την ημέρα που πέρασε και με αυτή τη σκέψη να την πάρει ο ύπνος-και πραγματικά, ακόμη κι αν έχει προηγηθεί μία έντονη ή κουραστική μέρα, αυτή η ασήμαντη εκ πρώτης όψεως συνήθεια, τη βοηθά να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Διαβάζοντας λοιπόν κάποια στιγμή μία ανάρτηση της Άσπας για το βάζο των αναμνήσεων, σκέφτηκα ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα, καθώς στην ουσία θα εξελίξουμε μια όμορφη συνήθειά μας, αποτυπώνοντας πλέον και γραπτά, τις καλές στιγμές της καθημερινότητας. Και όχι μόνο αυτές - σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία αν έγραφε και τα πράγματα που θα ήθελε να κάνει ή θα ήθελε να της συμβούν μέσα στη χρονιά.

Αγόρασα λοιπόν ένα βάζο με καπάκι (το ίδιο βάζο που χρησιμοποιεί η Άσπα) και το στόλισα κοριτσίστικα, καθώς και τετράγωνα χαρτάκια για να γράφει η μικρή όλες τις θετικές σκέψεις της και να τις κλείνει μέσα στο βάζο. Φυσικά θα το ανοίξουμε παρεούλα, μόνες μας, στο τέλος της χρονιάς, για να θυμηθούμε ξανά, όλες τις καλές στιγμές αλλά και να δούμε κατά πόσο τελικά οι ευχές μας, έγιναν πραγματικότητα.

 

Στην πραγματοποίηση αυτής της ιδέας θα συμμετάσχει μόνο η μεγάλη μου κόρη και όχι ο γιός μου, αφενώς γιατί ο μικρός δεν ξέρει ακόμη να γράφει κι αφετέρου γιατί θέλω να αφιερώνω λίγο χρόνο σε κάθε ένα παιδί χωριστά, να είμαστε απλά οι δυό μας. Έτσι το κάθε παιδί ξέρει ότι μοιράζεται κάτι με τη μαμά, κάτι που δεν το ξέρει κανείς άλλος, και αυτό τους χαρίζει μία αίσθηση μοναδικότητας. Ειδικά στην περίπτωσή μας, με τρία παιδιά στην οικογένεια και τη μαμά να εργάζεται και να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, θεωρώ πώς αυτό το δέσιμο με το κάθε παιδί χωριστά, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

 

Σκέφτηκα να το λέμε το βάζο της χαράς-γιατί ανοίγοντάς το μόνο χαρά θα μας δίνει. Χαρά και αισιοδοξία. Και μακάρι μετά από μερικά χρόνια να έχω πολλά τέτοια χαρούμενα βάζα-τι πιο όμορφο από το να υπάρχουν σε μικρά χαρτάκια, όλες οι όμορφες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα αυτής της τρυφερής ηλικίας!

ΥΓ: Η κόρη μου ενθουσιάστηκε που το είδε! Ήδη από την πρώτη στιγμή ανυπομονούσε να αφήσει το χαρτάκι με την καλύτερη ανάμνηση της ημέρας της - για την ακρίβεια άφησε δύο χαρτάκια! 

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη και τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα μπισκότα βουτύρου

Οκτώ μέρες έχουν μείνει για τα Χριστούγεννα (μετράω κι εγώ μαζί με τα παιδιά, που κάθε μέρα - καμιά φορά και δύο φορές τη μέρα - με ρωτούν "μαμά, θ' ανοίξουμε σακουλάκι (με δωράκι);") και - σε πείσμα των καιρών - προσπαθώ κι εγώ να "φέρω" τα Χριστούγεννα στο σπιτικό μας. Μυρωδιές, γεύσεις κι ακούσματα, όλα στο πνεύμα των γιορτών που πλησιάζουν, γεμίζουν τις μέρες μας. Κι είναι στ΄αλήθεια εύκολο να πιστέψεις, όταν είσαι παιδί, στη μαγεία των Χριστουγέννων, σε αυτή τη μαγεία που μας μύησαν κι εμάς όταν ήμασταν παιδιά...Ο Άγιος Βασίλης με τα δώρα του, η νονοί με τα δικά τους, τα όμορφα σπιτικά γλυκίσματα, οι οικογενειακές μαζώξεις και τα τραπέζια, οι βόλτες στη στολισμένη πόλη, ίσως λίγο χιόνι (ο μεγάλος μας πόθος)...Έτσι έγινε με τα μικρά μου - πιστεύουν στο Άγιο Βασίλη κι εγώ τους τρέφω αυτή την πίστη (όπως πιστεύουν και στη νεράιδα των δοντιών και σε πολλά άλλα - και γιατί όχι άλλωστε; Όταν είσαι παιδί έχεις ανάγκη να πιστέψεις σε τέτοια πράγματα). Βρήκαμε την ευκαιρία λοιπόν να στείλουμε το δικό μας γράμμα στον Άγιο Βασίλη που ζεί εκεί μακρυά στο Βόρειο Πόλο...

 

Το αφήσαμε μάλιστα (το γράμμα στον Άγιο ντε) στο ειδικό κασελάκι που υπήρχε στο χωριό του και που μαζί με τα γράμματα και των άλλων παιδιών θα πάει απευθείας στον Άγιο, γιατί θέλουμε οπωσδήποτε να μας φέρει το δώρο που του ζητήσαμε...Μαζί αφήσαμε κι ακόμη ένα γράμμα που είχαμε γράψει από το σπίτι και στο οποίο είχαμε μέσα κι ένα δωράκι για τον Άγιο...Γιατί ήμασταν φρόνιμα παιδάκια φέτος...

Κι αφού τα γράμματα εστάλλησαν, ώρα για φουρνίσματα...Αλεύρι, ζάχαρη, βούτυρο, κανέλλα και πάμε...για τα πιο τέλεια μπισκότα βουτύρου...Και παρόλο που δεν συνηθίζω να βάζω συνταγές στο blog, αυτή θα σας την γράψω γιατί εκτός από το ότι είναι πανεύκολη, με έχει ενθουσιάσει κιόλας με το αποτέλεσμα που δίνει:

Υλικά

500gr φρέσκο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 ποτήρια ζάχαρη
1 κάψουλα βανιλλίνη
2 αυγά
5-6 ποτήρια (και βάλε) μπλέ αλεύρι
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλλα

Εκτέλεση

Ρίχνουμε τη ζάχαρη με το βούτυρο στο μίξερ για να αφρατέψουν και αμέσως μετά ρίχνουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά και τα ανακατεύουμε μέχρι να αναμειχθούν καλά. Βάζουμε το χεράκι μας και ζυμώνουμε μέχρι να μην κολάει η ζύμη (είναι σίγουρο ότι θα χρειαστεί επιπλέον αλεύρι, όποτε καλό είναι το έχουμε κοντά) - όταν συμβεί αυτό κάνουμε το ζυμάρι μια μπάλα και το βάζουμε για 10 λεπτά στο ψυγείο. Ανοίγουμε με τον πλάστη και κόβουμε με κουπάτ. Εδώ είναι και το μυστικό: όσο πιο παχυλά τα κόψετε τόσο πιο αφράτα θα γίνουν. Ψήνουμε σε ταψί με λαδόκολα, στους 170 βαθμούς αντίσταση, μέχρι να ροδίσουν οι άκρες των μπισκότων (τα μεγαλύτερα θέλουν περισσότερο χρόνο από τα μικρότερα). 

 

Αφήνουμε τα μπισκότα να κρυώσουν λίγο στο ταψί και μετά σε σχάρα για να κρυώσουν εντελώς. Και μετά δημιουργούμε! Εγώ αγόρασα πράσινη και κόκκινη ζαχαρόπαστα ενώ έφτιαξα και λίγη λευκή και στόλισα τα μπισκότα-μπουκίτσες ενώ αυτά που έκαναν τα παιδιά τα στολίσαμε με λιωμένη κουβερτούρα (από τα οποία δυστυχώς δεν έχω φωτό).

 

Συνολικά ψήσαμε σχεδόν εκατόν τριάντα μπισκότα που βέβαια δεν θα τα φάμε όλα εμείς - κάποια προορίζονται για τους νονούς μας και τους παππούδες-γιαγιάδες μας. Αλλά αυτά θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση. Το καλύτερο όμως είναι ότι το σπίτι μου μοσχοβολάει ακόμη κι ας έχουν περάσει κάμποσες ώρες.

Και με αυτή την εικόνα θα σας αφήσω στις δικές σας ετοιμασίες που πάντα ανυπομονώ να διαβάσω και να χαζεύω με τις ώρες...

 Φιλιά πολλά και καλά φουρνίσματα!

ΥΓ: Μην δίνεται σημασία στην ώρα δημοσίευσης τούτης της ανάρτησης...Αυτή είναι η "δική" μου ώρα...