Περπατόπιτα!

Η Μυρτώ μας εδώ και μια βδομάδα περπατάει! Μία μόλις μέρα πριν την αλλαγή του χρόνου και λίγες μέρες αφότου έγινε 15 (!) μηνων (πολύ με άγχωσε αυτή η μικρή αργοπορία για να πω την αλήθεια), έκανε και τα πρώτα της βήματα χωρίς βοήθεια. Το έθιμο -που κρατάει από πολύ παλιά αλλά νομίζω πως λίγες οικογένειες ακόμη τηρούν και ιδίως εδώ στη Βόρεια Ελλάδα- λέει πως η μαμά πρέπει να φτιάξει μια γλυκιά πίτα, να βάλει το μωρό να την "περπάτησει", να κεράσει το μωρό και την υπόλοιπη να την μοιράσει σε φίλους και γείτονες οι οποίοι εύχονται στο μωρό "σιδερένια ποδαρούδια".

Κι επειδή αφενός αγαπώ την παράδοση κι αφετέρου ευκαιρία ψάχνω για να μπω στην κουζίνα αλλά κυρίως για να γιορτάσουμε την περίσταση, ετοίμασα ένα κέηκ κατσαρόλας με τη συνταγή της Ελευθερίας (δοκιμασμένο και καταπληκτικό) και με αυτό κεραστήκαμε όλη η οικόγενεια στο τραπέζι που μας έκανε η μαμά μου την ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Φυσικά η Μυρτούλα όχι μόνο δοκίμασε αλλά έφαγε σχεδόν ένα ολόκληρο κομμάτι. 

Έκανα βέβαια και την "τσαχπινιά" μου: έβαλα πάνω στο κέηκ (το οποίο έψησα σε στρογγυλό τσέρκι κι όχι μακρόστενο ταψί γιατί ήθελα να μοιάζει με τούρτα) άχνη ζάχαρη, μούρα και φράουλες (μην ρωτήσετε "που τα βρήκες τέτοια εποχή" - ας είναι καλά η κατάψυξη!) τα οποία έλιωναν σιγά σιγά και έδωσαν στο κέηκ μια ξινή γεύση που το απογείωσε! Επιπλέον το στόλισα με ένα αυτοσχέδιο bannerάκι με δύο τοσό δα πατούσια για να τιμήσω την σημαντική, για εμάς, περίσταση!

Σιδερένια ποδαράκια μικρό μου και καλά περπατήματα!

Το βάζο των δικών μας χαρούμενων στιγμών (το βάζο της χαράς)

Η μεγάλη μου κόρη είναι ένα παιδί πολύ συναισθηματικό και πολύ δεμένο μαζί μου. Της αρέσει να συζητάμε, να κάνουμε πράγματα μαζί, να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα...Πολλές φορές όταν την καληνυχτώ, της λέω να σκεφτεί κάτι όμορφο που της συνέβη την ημέρα που πέρασε και με αυτή τη σκέψη να την πάρει ο ύπνος-και πραγματικά, ακόμη κι αν έχει προηγηθεί μία έντονη ή κουραστική μέρα, αυτή η ασήμαντη εκ πρώτης όψεως συνήθεια, τη βοηθά να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Διαβάζοντας λοιπόν κάποια στιγμή μία ανάρτηση της Άσπας για το βάζο των αναμνήσεων, σκέφτηκα ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα, καθώς στην ουσία θα εξελίξουμε μια όμορφη συνήθειά μας, αποτυπώνοντας πλέον και γραπτά, τις καλές στιγμές της καθημερινότητας. Και όχι μόνο αυτές - σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία αν έγραφε και τα πράγματα που θα ήθελε να κάνει ή θα ήθελε να της συμβούν μέσα στη χρονιά.

Αγόρασα λοιπόν ένα βάζο με καπάκι (το ίδιο βάζο που χρησιμοποιεί η Άσπα) και το στόλισα κοριτσίστικα, καθώς και τετράγωνα χαρτάκια για να γράφει η μικρή όλες τις θετικές σκέψεις της και να τις κλείνει μέσα στο βάζο. Φυσικά θα το ανοίξουμε παρεούλα, μόνες μας, στο τέλος της χρονιάς, για να θυμηθούμε ξανά, όλες τις καλές στιγμές αλλά και να δούμε κατά πόσο τελικά οι ευχές μας, έγιναν πραγματικότητα.

 

Στην πραγματοποίηση αυτής της ιδέας θα συμμετάσχει μόνο η μεγάλη μου κόρη και όχι ο γιός μου, αφενώς γιατί ο μικρός δεν ξέρει ακόμη να γράφει κι αφετέρου γιατί θέλω να αφιερώνω λίγο χρόνο σε κάθε ένα παιδί χωριστά, να είμαστε απλά οι δυό μας. Έτσι το κάθε παιδί ξέρει ότι μοιράζεται κάτι με τη μαμά, κάτι που δεν το ξέρει κανείς άλλος, και αυτό τους χαρίζει μία αίσθηση μοναδικότητας. Ειδικά στην περίπτωσή μας, με τρία παιδιά στην οικογένεια και τη μαμά να εργάζεται και να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, θεωρώ πώς αυτό το δέσιμο με το κάθε παιδί χωριστά, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

 

Σκέφτηκα να το λέμε το βάζο της χαράς-γιατί ανοίγοντάς το μόνο χαρά θα μας δίνει. Χαρά και αισιοδοξία. Και μακάρι μετά από μερικά χρόνια να έχω πολλά τέτοια χαρούμενα βάζα-τι πιο όμορφο από το να υπάρχουν σε μικρά χαρτάκια, όλες οι όμορφες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα αυτής της τρυφερής ηλικίας!

ΥΓ: Η κόρη μου ενθουσιάστηκε που το είδε! Ήδη από την πρώτη στιγμή ανυπομονούσε να αφήσει το χαρτάκι με την καλύτερη ανάμνηση της ημέρας της - για την ακρίβεια άφησε δύο χαρτάκια!