Στη γειτονιά των blogs τις τελευταίες μέρες νομίζω πως υπήρχε κακή αύρα...Αρρώστιες, ατυχήματα, αναποδιές παντός είδους... Χαίρομαι βέβαια που όλες μας (βάζω κι εμένα μέσα, μην ξεχνάμε τι έχει ήδη συμβεί - δείτε
εδώ κι
εδώ) αντιμετωπίσαμε τις όποιες δυσκολίες με καλή διάθεση και αισιοδοξία. Κι αν μερικά πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδιάσαμε, ε αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πήγαν και καλά!
Στις 10 Ιουνίου ήταν τα γενέθλια της μεγάλης μου κόρης - έκλεισε τα οκτώ. Επειδή ήταν Τρίτη κι εγώ θα δούλευα, κι επειδή ήδη οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν
πρόσφατα, αποφασίσαμε να κάνουμε μεν πάρτυ για τα γενέθλιά της αλλά να το κάνουμε μία μέρα πριν, στις 9 Ιουνίου, που και σχολεία/δραστηριότητες δεν θα είχαν τα παιδιά και πολλοί γονείς ενδεχομένως δεν θα δούλευαν ένεκα που ήταν του Αγίου Πνεύματος. Φυσικά τέτοιες αποφάσεις δεν παίρνονται δυο-τρεις μέρες πριν και ειδικά όταν σκοπεύει κανείς να καλέσει αρκετούς φίλους. Έτσι λοιπόν τα προσκλητήρια σχεδιάστηκαν αμέσως μετά την έξοδό μας από το νοσομείο και μοιράστηκαν την περασμένη Πέμπτη, δηλαδή τέσσερις μέρες πριν από το πάρτυ. Αυτό σημαίνει ότι είχα μεν χρόνο να κάνω τις ετοιμασίες που είχα στο μυαλό μου αλλά δεν είχα πλήρη εικόνα των καιρικών συνθηκών που θα επικρατούσαν -σημαντικό μια και το πάρτυ θα γινόταν και φέτος στην είσοδο της πολυκατοικίας μας- και έτσι είπα να το ρισκάρω...
Το πάρτυ μας θα είχε θέμα του το vintage pony!
Εργάστηκα υποδειγματικά. Κάθε μέρα ετοίμαζα κι από κάτι ώστε να μην τα έχω όλα για την τελευταία μέρα και τρέχω πανικόβλητη. Όσον αφορά στη διακόσμηση, ετοίμασα κονκάρδες -ξέρετε αυτές που δίνουν στους διαγωνισμούς στο εξωτερικό- που καρφίτσωσα σε ένα μεγάλο κομμάτι φελιζόλ, φτιαγμένες από χάρτινα doilies, εκτυπώσεις που σχεδίασα (έγραφαν Best in Show, Happy 8th birthday και Helen, στα αγγλικά δυστυχώς, διότι δεν υπήρχε ελληνική γραμματοσειρά για να χρησιμοποιήσω) και κορδέλες, τις οποίες πήραν τα παιδάκια φεύγοντας.
Έφτιαξα cake pops με σοκολάτα και διάφορα διακοσμητικά (πέρλες, smarties, σοκολατένιες καρδιές, χρωματιστή τρούφα), cupcakes λεμονιού με σοκολάτα γάλακτος και λευκή (ροζ για την ακρίβεια) σοκολάτα, γλυκοκουτάλια με σοκολάτα γάλακτος και διακοσμητικά όπως στα cake pops (τρομερή επιτυχία με τα παιδιά, από πέρσυ που τα έκανα πρώτη φορά διαπίστωσα πόσο πολύ τους αρέσουν τα απλά αλλά θελκτικά στην όψη καλούδια και φέτος πραγματικά έγινε χαμός-υπήρξε παιδάκι που έφαγε εφτά!), marshmellows σε ξυλάκια βουτηγμένα σε σοκολάτα γάλακτος και πασπαλισμένα με σπασμένο μπισκότo τύπου digestive, σπιτικό ποπ-κορν με λιωμένη λευκή σοκολάτα και πασπαλισμένο με θρυματισμένη καραμέλα...
Το αλμυρό μέρος του μπουφέ το μοιράστηκαμε με τη μαμά μου-εγώ έκανα τα λουκάνικα σε ξυλάκια τυλιγμένα σε ζύμη από καλαμποκάλευρο και τα σαντουιτσάκια και η μαμά μου ετοίμασε τυροπιτάκια, κοτοπιτάκια,volovants ενώ είχαμε και σπιτική σπανακόπιτα από την πεθερά μου.
Κι επειδή θέλουμε να είμαστε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί με τους καλεσμένους μας, κάναμε και την τσαχπινιά μας...Σε ένα δίσκο υπήρχαν όλα τα σύνεργα για να φτιάξει κάποιος φραπέ (και χτυπητήρι εννοείται, δεν το βλέπετε στην φωτό γιατί κρέμεται (!) λίγο ψηλότερα). Έτσι ο καφές έγινε μία εύκολη διαδικασία που δεν θα μας ανάγκαζε να ανεβοκατεβαίνουμε στο σπίτι.
Η τούρτα και φέτος ήταν έτοιμη-δεν θα μπορούσα με τίποτα να την φτιάξω μόνη μου. Την παρήγγειλα όλη ροζ και με γέμιση μπισκότο oreo (απλά θεϊκή) και της έβαλα πάνω ένα μπανεράκι με σημαιάκια και ένα ροζ άλογο-παιχνίδι της κόρης μου.
Την διασκέδαση των μικρών (για όσο πρόλαβε δηλαδή) ανέλαβε η Αγγελική, που ήταν πραγματικά μια έκπληξη. Ενθουσιάστηκα μαζί της και με τον τρόπο που διασκέδασε τα παιδιά.
Όλα καλά λοιπόν. Ή μήπως όχι...Τι σας είχα γράψει στην αρχή-ότι δεν είχα πλήρη εικόνα των καιρικών συνθηκών που θα επικρατούσαν...Λοιπόν, ανήμερα του πάρτυ είχα το βλέμμα μου συνέχεια στραμμένο στον ουρανό, προσπαθώντας να μαντέψω αν θα μας κάνει τη χάρη ενώ επισκέφτηκα άπειρες φορές το site της ΕΜΥ για να δω την πρόγνωση...
....
....
....
Μία ώρα κράτησε η χαρά της λιακάδας...Μετά από ένα ψιλόβροχο που αγνοήσαμε επιδεικτικά και συνεχίσαμε τη διασκέδασή μας, μας επισκέφτηκε ένα ωραιότατο μπουρίνι, που μας ανάγκασε να ανέβουμε στο σπίτι της μαμάς μου μια και το μπαλκόνι της είναι αρκετά μεγάλο...Άνετα δεν είμασταν αλλά τουλάχιστον μπορέσαμε να κόψουμε την τούρτα και να χορέψουμε τον χορό ... του ήλιου όλοι μαζί, μικροί μεγάλοι, μέχρι που γίναμε μούσκεμα (στον ιδρώτα αυτή τη φορά). Κι όταν άρχισαν οι καλεσμένοι μας σιγά σιγά να αποχωρούν, νωρίτερα από ότι συνήθως λόγω των περιστάσεων, αντικρίσαμε αυτή την εικόνα...
Αν και με τρελό άγχος, αν και με ανατροπή των όσων είχα οργανώσει και αν και με ... βρεγμένο μπουφέ (ευτυχώς όλοι πρόλαβαν να φάνε κάτι) πιστεύω πως θα το θυμόμαστε σίγουρα αυτό το πάρτυ γενεθλίων...Άλλωστε κάθε μπόρα ακολουθείται από ένα ουράνιο τόξο. Και το περιμένουμε με τόση λαχτάρα αυτό το ουράνιο τόξο...
Καλημέρα!
