Ένα από τα βιβλία που πιστεύω ότι θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμη είναι το "Γλυκό Τραγούδι" της Γαλλομαροκινής συγγραφέως Λεϊλά Σλιμανί - "Chancon Douce" ο ακριβής γαλλικός τίτλος, αποδόθηκε αυτούσιος στα ελληνικά και προέρχεται από δημοφιλές, μερικά χρόνια πριν, παιδικό τραγουδάκι στη Γαλλία, με αμφίσημη σημασία στο εν λόγω βιβλίο.
Η ιστορία του είναι απλή και συνάμα τρομακτική: μία νέα γυναίκα, η Μιριάμ, όντας νέα μαμά δύο μικρών παιδιών, κλεισμένη σε ένα μικρό και ενίοτε, στα μάτια της, πνιγηρό διαμέρισμα του Παρισιού, αποφασίζει να ξαναβγεί στον εργασιακό στίβο και να εξασκήσει το επάγγελμα των ονείρων της, τη δικηγορία.Ο σύζυγός της Πολ, ο οποίος είναι μουσικός παραγωγός σε στούντιο ηχογράφησης, αν και απρόθυμος αρχικά, δεν θα της φέρει εμπόδια. Αποφασίζουν λοιπόν να εμπιστευτούν τα δύο τους παιδιά, τη Μιλά και τον Αντάμ, σε νταντά. Μετά από συνεντεύξεις με αρκετές υποψήφιες, θα καταλήξουν στη Λουίζ, που θα αποτελέσει, φαινομενικά, την τέλεια νταντά. Έτσι λοιπόν θα εμπιστευτούν τα δύο τους αγγελούδια - όπως κάνουν πολλά εκατομμύρια ζευγάρια σε ολόκληρο τον κόσμο- σε μία άγνωστη γυναίκα για να αφοσιωθούν πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά, στις καριέρες τους.
Αυτό που με συντάραξε στο συγκεκριμένο βιβλίο, που προσωπικά θα χαρακτήριζα ένα ψυχογράφημα της εποχής μας, δεν είναι η τραγική κατάληξη και το τρομακτικό τέλος που επιφυλάσσει η ιστορία στους πρωταγωνιστές και που παρεπιπτόντως βασίστηκε σε αληθινό περιστατικό - άλλωστε ήδη από την πρώτη φράση του βιβλίου "Το μωρό πέθανε", εύκολα συμπεραίνει κανείς τι έχει συμβεί - αλλά οι πολλές πικρές αλήθειες που βρήκα μέσα στο γραπτό της Σλιμανί, σε ότι αφορά τις οικογενειακές και συζυγικές σχέσεις (πόσο έτοιμη είναι μία γυναίκα να γίνει μητέρα και πόσο μπορεί ο συζυγός της να σταθεί αρωγός στις δύσκολιες που θα έρθουν), τις πολιτισμικές διαφορές, τις ταξικές αντιλήψεις, την εξουσία, την υποβόσκουσα ρατσιστική αντιμετώπιση οτιδήποτε διαφορετικού και ξένου (η ίδια η πρωταγωνίστρια, αν και ξένη, δεν θέλει να προσλάβει νταντά με μαντίλα) αλλά και την ελαφρότητα μέσα με την οποία αντιλαμβάνονται τα σύγχρονα ζευγάρια του πόσο αναγκαστικά αλλάζει η ζωή τους όταν φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί.
Ένα σωρό διαπιστώσεις και ερωτήματα ξεπηδούν μέσα από κάθε σελίδα χωρίς σε καμία περίπτωση να παρασύρουν σε συναισθηματικές εξάρσεις τον αναγνώστη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ενώ τελειώνοντας το βιβλίο θα μπορούσα να είχα εξοργιστεί με τη Λουίζ αλλά και ταυτόχρονα να την λυπάμαι για το θλιβερό παρελθόν της, το τραγικό παρόν της και το ανύπαρκτο μέλλον της, τελικά τίποτα από τα δύο συναισθήματα δεν ένιωσα. Κι αυτό γιατί η Σλιμανί, με τον απλό και συμπαγή της λόγο, δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς και στεναχώριες. Χωρίς να παίζει το ρόλο του κατηγόρου ή του υπερασπιστή των ηρώων της, επιτρέπει στον αναγνώστη να θέσει τα δικά του ερωτήματα για την τροπή που παίρνει η ιστορία...
Το "Γλυκό Τραγούδι" βραβεύτηκε με το γαλλικό βραβείο Prix Goncourt και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Σοφία, μου φαίνεται πραγματικά πολύ ενδιαφέρον βιβλίο! Και τί ωραία που μας έθεσες το πλαίσιο. Όσο για τη θεματολογία, πιο σύγχρονη δε θα μπορούσε να είναι. Φιλιά πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή