Ένα λούσιμο κι ένα στεφάνι

Ακόμη ένα έθιμο που έχουμε εδώ στη Βόρεια Ελλάδα, είναι αυτό του "ξελαδώματος" του νεοφώτιστου μωρού, δηλαδή του λούσιμού του τρεις μέρες μετά τη βάφτιση. Πολλές φορές μάλιστα τη μέρα αυτή στήνεται κανονική γιορτή: νονοί, παππουδογιαγιάδες και φίλοι μαζεύονται στο σπίτι της οικογένειας ενώ οι γονείς ετοιμάζουν κεράσματα σαν να πρόκειται για πάρτυ γενεθλίων-κι όλα αυτά για να δουν το μικράκι που θα πλυθεί από το λάδι και το μύρο και αμέσως μετά θα φορέσει το "δεύτερο" ρούχο που του έχει χαρίσει ο νονός στη βάφτισή του. Στο τέλος, στο ίδιο νερό που το μωρό έκανε μπάνιο, ξεπλένονται τα λαδόπανα του και αυτό το νερό δεν πετιέται στην αποχέτευση (μια και είναι μυρωμένο και αγιασμένο) αλλά, είτε στο χώμα είτε στη θάλασσα (για όσους την έχουν κοντά τους!). Ακόμη και πολλοί φωτογράφοι πλέον, έχουν σαν επιπλέον υπηρεσία, την φωτογραφική κάλυψη αυτής της μικρής γιορτής! Στην πρώτη μου κόρη κάναμε κι εμείς μία τέτοια γιορτή - στα επόμενα παιδιά απλά τηρήσαμε το έθιμο (κυρίως λόγω του ότι είχα κι άλλα παιδιά πλέον με ό,τι αυτό συνεπάγεται!). Στο "ξελάδωμα" λοιπόν του βαφτιστικού μου, του Νικόλα, σκέφτηκα να παρουσιάσω λίγο διαφορετικά το "δεύτερο" ρούχο, τα εσώρουχα και τα πιτζαμάκια που του πήρα. Κι έφτιαξα αυτό:

Είναι ένα diaper wreath, δηλαδή ένα στεφάνι από πάνες, που σαν βάση του έχει ένα δακτύλιο από φελιζόλ και αφού τοποθετηθούν πάνω οι πάνες (είτε όπως τις έκανα εγώ, είτε σαν ρολάκια όπως στα diaper cakes) μετά στολίζεται με ό,τι θέλει ο καθένας. Είναι φυσικά πολύ πιο εύκολη και σύντομη η κατασκευή του, χρειάζονται πολύ λιγότερες πάνες αλλά και λιγότερα πραγματάκια για να στολιστεί. Είναι σαν να λέμε πανεύκολο και πολύ οικονομικό, χωρίς να παύει να είναι εξίσου εντυπωσιακό με τον κατάλληλο βέβαια στολισμό.

 

 Μετά τα diaper cakes και εσχάτως τα diaper bikes, ώρα και για τα diaper wreaths!

 

Cook Craft Create

Λίγους μήνες πριν το "κλείσιμο" του 2013, η Αθηνά του Craftaholic είχε μια καταπληκτική ιδέα: να φτιάξει ένα περιοδικό που δεν το βρίσκεις στα περίπτερα, δεν το αγοράζεις, δεν το αγγίζεις καν-ένα διαδικτυακό περιοδικό, το Cook Craft Create. Το πρώτο του τεύχος ετοιμάστηκε και κυκλοφόρησε τέλος Νοεμβρίου και ως αναγνώστρια το βρήκα εξαιρετικό: με όμορφες εικόνες, κείμενα καλογραμμένα και αισθητική που θα ζήλευε και το καλυτέρο έντυπο (ή μη) περιοδικό που κυκλοφορεί! Το θέμα όμως είναι ότι δεν έμεινα εκεί-μου κέντρισε το ενδιαφέρον και από την αντίπερα όχθη, από την πλευρά του συντάκτη. Έτσι, έγραψα στην Αθηνά πως θα ήθελα, εφόσον κι εκείνη έκρινε πως μπορεί, να με συμπεριλάβει στους γράφοντες με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι, πριν από 15 περίπου μέρες η πρόσκληση ήρθε-χάρηκα τόσο πολύ, που ετοίμασα το κομμάτι μέσα σε σχεδόν 24 ώρες (άθλος για εμένα αν αναλογιστεί κανείς πόσο συχνά ανεβάζω αναρτήσεις!). Ήταν όμως τόση η θέλησή μου να συμμετέχω σε κάτι τόσο αξιόλογο, που με έκανε να βρω το χρόνο, που πάντοτε μου λείπει, για να δημιουργήσω-φωτογραφήσω-γράψω τη δική μου στήλη-και φυσικά υπόσχομαι ότι θα παραμείνω συνεπής!Είναι μεγάλη χαρά και τιμή μου που είμαι πλέον μέλος αυτής της ομάδας!

Αθηνά, σ΄ ευχαριστώ πολύ!
Κορίτσια, καλώς σας βρίσκω!

 

Το Cook Craft Create θα το βρείτε εδώ και στη σελίδα του στο Facebook εδώ.Καλή ανάγνωση! 

Περπατόπιτα!

Η Μυρτώ μας εδώ και μια βδομάδα περπατάει! Μία μόλις μέρα πριν την αλλαγή του χρόνου και λίγες μέρες αφότου έγινε 15 (!) μηνων (πολύ με άγχωσε αυτή η μικρή αργοπορία για να πω την αλήθεια), έκανε και τα πρώτα της βήματα χωρίς βοήθεια. Το έθιμο -που κρατάει από πολύ παλιά αλλά νομίζω πως λίγες οικογένειες ακόμη τηρούν και ιδίως εδώ στη Βόρεια Ελλάδα- λέει πως η μαμά πρέπει να φτιάξει μια γλυκιά πίτα, να βάλει το μωρό να την "περπάτησει", να κεράσει το μωρό και την υπόλοιπη να την μοιράσει σε φίλους και γείτονες οι οποίοι εύχονται στο μωρό "σιδερένια ποδαρούδια".

Κι επειδή αφενός αγαπώ την παράδοση κι αφετέρου ευκαιρία ψάχνω για να μπω στην κουζίνα αλλά κυρίως για να γιορτάσουμε την περίσταση, ετοίμασα ένα κέηκ κατσαρόλας με τη συνταγή της Ελευθερίας (δοκιμασμένο και καταπληκτικό) και με αυτό κεραστήκαμε όλη η οικόγενεια στο τραπέζι που μας έκανε η μαμά μου την ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Φυσικά η Μυρτούλα όχι μόνο δοκίμασε αλλά έφαγε σχεδόν ένα ολόκληρο κομμάτι. 

Έκανα βέβαια και την "τσαχπινιά" μου: έβαλα πάνω στο κέηκ (το οποίο έψησα σε στρογγυλό τσέρκι κι όχι μακρόστενο ταψί γιατί ήθελα να μοιάζει με τούρτα) άχνη ζάχαρη, μούρα και φράουλες (μην ρωτήσετε "που τα βρήκες τέτοια εποχή" - ας είναι καλά η κατάψυξη!) τα οποία έλιωναν σιγά σιγά και έδωσαν στο κέηκ μια ξινή γεύση που το απογείωσε! Επιπλέον το στόλισα με ένα αυτοσχέδιο bannerάκι με δύο τοσό δα πατούσια για να τιμήσω την σημαντική, για εμάς, περίσταση!

Σιδερένια ποδαράκια μικρό μου και καλά περπατήματα!