Τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου κι εμείς, αντί να επιλέξουμε κάποια παραλία, ταξιδέψαμε βόρεια στον κοντινό Νομό Κιλκίς, μια ανάσα από το τελωνείο των Ευζώνων και τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα και βρεθήκαμε στην ιστορική περιοχή του χωριού Σκρα, στο όρος Πάικο, εκεί που δόθηκε η μάχη του Σκρα κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα. Εκεί λοιπόν, σε υψόμετρο σχεδόν 500 μέτρων, κρυμμένος μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων, βρίσκεται ένας μικρός Παράδεισος, άγνωστος σε μένα μέχρι πριν δύο χρόνια οπότε και η Κατερίνα μας τον σύστησε: οι καταρράκτες του Σκρα και η υπέροχη Γαλάζια Λίμνη της Ελλάδας!
Ακολουθώντας τις πινακίδες "Καταρράκτες" που υπάρχουν παντού μετά τη στροφή λίγο πριν το τελωνείο, περάσαμε το χωριό Σκρα και φτάσαμε σε ένα μικρό πάρκινγκ. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο μαζί με μερικούς ακόμη επισκέπτες και ακολουθήσαμε ένα όμορφο πέτρινο μονοπάτι το οποίο σε όλη του τη διαδρομή προς τα κάτω, έχει συντροφιά του το γάργαρο νερό που ρέει ακριβώς δίπλα του. Περπατήσαμε για περίπου 500 μέτρα και βρεθήκαμε σ΄ένα πλάτωμα κατάφυτο και πανέμορφο όπου συναντήσαμε το γεφύρι που περνάει πάνω από ένα από τα ρέματα που κατεβαίνουν από το Πάικο.
Συνεχίσαμε την διαδρομή του μονοπατιού προς τα πάνω, ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές για να φτάσουμε λίγα μέτρα πιο ψηλά στην περίφημη Γαλάζια Λίμνη: δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε άλλωστε ότι πλησιάζαμε γιατί παρόλο που δεν την βλέπαμε ήμασταν σίγουροι ότι ήταν εκεί, από τις χαρούμενες φωνές των θαρραλέων που έκαναν τις βουτιές τους στα παγωμένα νερά της.
Η Γαλάζια Λίμνη, οφείλει το χρώμα της, που της έδωσε και το όνομά της, στους απολιθωμένους οργανισμούς που υπάρχουν στον πυθμένα της. Το νερό είναι πραγματικά κρύο και ανανεώνεται από τον μικρό καταρράκτη που χύνεται πλάι της. Δίπλα ακριβώς στη λίμνη υπάρχει ένα πλάτωμα με δέντρα και τραπεζοκαθίσματα αλλά καθώς ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς (μέχρι και αργά το μεσημέρι που φύγαμε, ερχόντουσαν συνεχώς καινούργιοι επισκέπτες), επιλέξαμε να μην μείνουμε εκεί αλλά να περπατήσουμε λίγο παραπάνω.
Μερικά μέτρα πιο ψηλά και αφού συναντήσαμε και μερικούς ελεύθερους κατασκηνωτές, βρήκαμε ακόμη ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς: υπέροχοι και καταπράσινοι από τα βρύα καταρράκτες που δρόσιζαν με το παγωμένο τους νερό το ρυάκι που κατεβαίνει προς τη λίμνη.
Κάπου εκεί αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε παραπάνω και να επιστρέψουμε προς τα πίσω για να βρούμε ένα ωραίο μέρος να ακουμπήσουμε τα μπαγκάζια μας και να χαρούμε την περιοχή. Επιστρέφοντας στο γεφύρι, βρήκαμε ένα σημείο με βάθος περίπου ενάμιση μέτρου και τα παιδιά, στην όψη του σκοινιού που προορίζεται για βουτιές "αλά Ταρζάν", ζήτησαν να μπουν στο νερό. Δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά μετά από λίγο, ένιωσαν για πρώτη φορά τι σημαίνει να βουτάς σε γλυκά και παγωμένα νερά και μέχρι να αποχωρήσουμε δεν έβγαιναν παρά μόνο για να ζητήσουν να φάνε ή για να προσπαθήσουν να κάνουν τις μπλε λιβελούλες που πετούσαν γύρω μας, να καθίσουν στα χέρια τους.
Βρήκαμε ακόμη βατράχια και γυρίνους και ψάρια του γλυκού νερού και τα παιδιά δεν σταμάτησαν να λένε ότι το μπάνιο αυτό ήταν το ωραιότερο της ζωής τους, στο πιο μαγικό μέρος που έχουν βρεθεί ποτέ έως σήμερα, ένα μέρος που αν τελικά οι νεράιδες των παραμυθιών ήταν αληθινές, σίγουρα θα το επέλεγαν για να ζήσουν!
Μια κρυμμένη και μέχρι πολύ πρόσφατα άγνωστη και αναξιοποίητη γωνιά της πατρίδας μας που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, η εκδρομή αυτή είναι ιδανική για όλες τις εποχές καθώς το φθινόπωρο και την άνοιξη ενδείκνυται για πεζοπορία και υπάρχουν πολλοί κοντινοί προορισμοί για φαγητό και καφέ, τόσο στο Νομό Κιλκίς όσο και στον όμορο Νομό Πέλλας.
Εμείς πάντως περάσαμε υπέροχα!
